Kara Majstro:

Oni diras, ke hodiaª, novembron la 14-an de 1997, vi 70-jarißus. Vi foriris antaª sep monatoj, tro juna por esti elportinta ¤ion, kion vi povintus esti dirinta al ni pere de via muziko. Kiam mi aªskultas vian verkaron el mia diskoludilo, mi malfacile komprenas, ke vi ne plu estas inter ni, pro tio, ke estas tiom da via animo en via sono restanta, kiom ekstarigas miajn harojn.

Hodiaª oni koncertas ¤e via naskißurbo, Lorko (Mursjo, Hispanio), kiun vi ¤iam portis je via koro. Kaj mi ne povas esti tie por aªskulti ßin! Tamen, mi volas kundonaci vin datrevene, mi volas donaci muzikan oferton al vi, e¤ se mi ne estas koncertisto, nek politikisto, nek literaturisto, sed simple komuna homo, same ol vi estis. Mi ¤iam Ùatis vian muzikon, kaj mi sekrete deziregis ludi gitaron iam tiel bone, kiel vi, kvankam por fari tion mankis al mi esti vivanta miaj plej molaj jaroj tiel, kiel vi, enante amon por gitaro. Tamen, novaj te§nologioj metis sub miaj fingropintoj kelkajn miraklajn maÙinojn kaj virtualajn partiturojn kiuj ebligas dedi¤i al vi virtualan digitalan koncerton, kiu certe ne povas soni tiel bele, kiel tiuj, kiujn vi ludis, sed kiun mi dedi¤as al vi humile kaj respekte. Ãi tie, en la reto kiu kovras ¤iun la mondon, kiun vi kutime trairis tiel ofte, tiu muziko tiom multe Ùatata de vi kaj al kiu vi kontribuis per via karismo, saßo kaj pasio, tiu muziko daªre sonados.

Kiel humila omaßo mi ofertas al vi tiun ¤i TTT paßon, kiun mi ankaª volas oferti al homaro amanta la gitaron laª tiu universala mondo, verkita en la lingvo por la tuta homaro.

Vivu Narciso Yepes!